wtorek, 29 grudnia 2015

,,Cien wiatru" Carlos Ruiz Zafon




Autor: Carlos Ruiz Zafón
Tytuł: Cień wiatru
Seria: Cmentarz zapomnianych książek
Tom: I
Wydawnictwo: Muza
Liczba stron: 508
Okładka: miękka
e-book: tak
Ocena: 10/10
„Sekret wart jest tyle, ile warci są ludzie, przed którymi powinniśmy go strzec.”

            Tam, dam, damm! Udało mi się skończyć „Cień wiatru”! Trwało to ponad miesiąc, ale nie myślcie sobie, że była to wina książki. Co to to nie! Raczej sprawka niedoboru czasu i nadmiaru lektur szkolnych oraz przedświąteczny szał.  Ale udało się i teraz nie wiem, czy mam płakać z radości, czy ze smutku i tęsknoty za jedną z najlepszych lektur, jakie w życiu czytałam.
            W tym miejscy chciałam Wam jak zwykle opowiedzieć trochę o treści, ale nie jestem pewna, czy to zadanie nie przerasta czasem moich możliwości. Na okładce książki, napisane jest, że „jedna książka może zmienić życie człowieka” i zmieniła. Nie tylko moje, ale też głównego bohatera powieści, Daniela Sempere. Daniel w wieku 10 lat, zostaje przyprowadzony przez ojca na cmentarz zapomnianych książek, gdzie znajduje książkę, pod tytułem „Cień wiatru”, napisaną przez niejakiego Juliana Caraxa. Carax jest jak cień, nikt o nim nie słyszał, nikt nic nie wie, a powieść, na którą natknął się młody Daniel, jest genialna i zniewalająca. Chłopiec zapomniał na jakiś czas o książce, aby powrócić do niej jako nastolatek, wiele lat później. Zaczął szukać informacji o tajemniczym autorze, pragnąc wydobyć go z cienia i zapomnienia. A za życiem Juliana Caraxa kryje się niesamowita historia, której Daniel przez przypadek staje się częścią.
            Jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści. Takiej niezwykłej książki chyba jeszcze nie miałam w ręku. Gdy ją skończyłam, uświadomiłam sobie jakie to dziwne, że w tej malutkiej książeczce, w takim niewielkim przedmiocie, ktoś mógł zawrzeć tak niesamowitą historię. Fabuła jest absolutnie oryginalna i śmiem twierdzić, że gdy wrócę do niej ponownie, za jakiś czas, odkryje zupełnie coś nowego. Jest to kopalnia cytatów i życiowych (lub też książkowych) mądrości. Przepełniona jest również bardzo charakterystycznym humorem. Po prostu uwielbiam żarty Fermina, rozwalają mnie na łopatki :D 
  
„- Tak naprawdę to niewiele wiem o kobietach.
- Wiedzieć to nikt nie wie, ani Freud, ani one same, ale to jest jak elektryczność, nie trzeba wiedzieć, jak działa, żeby cię kopnęło.” 

            Niesamowite są również postaci wykreowane przez Zafóna. Każda z nich wyraźna i bardzo charakterystyczna, jedyna w swoim rodzaju i niepowtarzalna. Aż zazdroszczę autorowi jego zdolności operowania piórem. Chyba właśnie stał się moim absolutnym guru w tej dziedzinie.    


„Ta książka nauczyła mnie, że czytać to bardziej żyć, to żyć intensywniej, że czytanie może przywrócić wzrok.”

2 komentarze:

  1. Już od dawna chcę przeczytać tę książkę. Muszę ją w końcu zdobyć :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I to jak najszybciej! Trzymam kciuki ;)

      Usuń